Een klein gebaar kan bijzondere gevolgen hebben

Dit verhaal wil ik graag met je delen en hoop dat je ook niet voorbijloopt als je merkt dat iemand jouw steun of hulp nodig heeft, want een klein gebaar kan bijzondere gevolgen hebben.

16 februari 2007 ging ik met mijn dochter die destijds 1,5 jaar oud was naar het ziekenhuis om haar pols die erg opgezwollen was nadat ze ongelukkig gevallen was te laten nakijken. We zaten in de wachtkamer te wachten. Ineens kwam een oudere man (hij was toen 77 jaar oud) binnen, ging naast me zitten en begon spontaan zijn verdriet met mij te delen. Hij was helemaal van slag. Zijn vrouw was net plotseling overleden nadat ze thuis ineens onwel was geworden en naar het ziekenhuis was gebracht.

Hij had niet eens de tijd om afscheid van haar te nemen. Zijn hele leven heeft hij met haar gedeeld en was haar in één dag kwijt. Heel heftig! Wat moet je ermee als je ineens helemaal alleen achtergebleven bent? Op dat moment ben je voor je gevoel alles kwijt. Ik voelde zijn intense verdriet en wilde hem graag helpen. Ik pakte snel een briefje en een pen uit mijn tas, krabbelde er mijn telefoonnummer op en gaf aan hem. Op dat moment werden we naar binnen geroepen.

Terwijl ik naar binnen liep realiseerde ik mij dat ik een stomme fout had gemaakt. Ik moest zijn nummer noteren in plaats van mijn nummer aan hem geven, want hij was nu in een shocktoestand en zou mijn nummer kwijt kunnen raken. Ik baalde ervan. Gelukkig waren we snel bij de dokter klaar. Toen ik de wachtruimte binnenliep, zag ik dat Jasper nog steeds daar zat te wachten op een taxi. Ik vroeg hem meteen of ik hem naar huis kon brengen. Hij vond dat goed.

Ik heb de taxi afgebeld en bracht hem naar huis. Onderweg had ik de tijd om meer vragen te stellen over zijn situatie en zijn telefoonnummer te noteren. Ik voelde dat het niet goed met hem ging en zei dat hij mij ieder moment van de dag of nacht kon bellen. Dezelfde avond belde ik hem om te kijken hoe het met hem ging. Zijn vrouw lag thuis opgebaard en hij zag het niet meer zitten om zijn leven weer op te pakken. Natuurlijk was het nog te vroeg, maar je weet maar nooit waar een mens toe in staat is in een wanhopige situatie.

Het was al 22.00 uur. Ik pakte de auto en reed naar hem toe. Om 22.30 uur stond ik bij hem voor de deur en zag dat het binnen helemaal donker was met uitzondering van een paar kaarsjes die een beetje licht gaven. Een kort moment dwarrelde een twijfelachtige gedachte door mijn hoofd, ‘ik ga nu naar binnen bij een man die ik amper ken, durf ik dat?’. Mijn gevoel zei dat het goed was en ik belde aan. Jasper deed de deur open en liet mij binnen. We stonden eerst even bij zijn overleden vrouw en gingen daarna op de bank zitten. Ik toonde mijn belangstelling voor zijn leven en hij begon zijn verhaal.

Een uur lang heb ik hem laten praten. Hij onderbrak zijn verhaal telkens om te vragen of hij mij niet vermoeide met zijn verhaal. Ik zei steeds zachtjes dat hij door moest gaan en kon mijn tranen niet bedwingen. Ik heb alleen naar hem geluisterd en zelf niets gezegd. Op dat moment had hij geen adviezen nodig, maar alleen een luisterend oor. Na zijn verhaal gaven we elkaar een knuffel en ik ging gerust naar huis omdat ik zag dat hij door het delen van zijn verdriet en het zien dat iemand zo intens betrokken bij hem was, zich niet meer alleen voelde. Daarna bleven we contact houden en elkaar zien.

Een paar maanden later was ik bij mijn dierbare vriendin Dorine op bezoek die ook 77 jaar oud was. Terwijl we in de tuin zaten, ging ze even naar binnen om koffie te halen. Ineens moest ik aan Jasper denken. Toen Dorine terug was, stelde ik haar voor om kennis te maken met Jasper. Misschien zouden ze goede vrienden worden en leuke dingen samen doen. Want Dorine was ook al lang alleen. Haar man overleed 11 jaar geleden. Zowel Dorine als Jasper zijn bijzondere mensen en ik hoopte natuurlijk dat het meer zou worden dan alleen vriendschap.

Toen ik thuis was, belde ik Jasper om het te vertellen en gaf hem haar nummer. Twee dagen later belt Jasper mij met het nieuws dat ze een dag samen hebben doorgebracht en het heel gezellig hebben gehad. Zo…dacht ik…je laat de kansen niet voorbij gaan, Jasper. Ze waren smoorverliefd op elkaar geworden. Kort daarna woonden ze samen en twee jaar later gingen ze trouwen! Nog steeds zijn ze dolgelukkig samen. Vandaag is Jasper jarig. Hij is 83 geworden. En natuurlijk ga ik vandaag bij hen langs om ze een dikke knuffel te geven en te feliciteren.

Ik ben zo blij dat ik de kans heb gehad om mijn steentje bij te dragen aan hun geluk!