Preview uit mijn autobiografische roman

Veel mensen willen hun leven privé houden. Dat is het meest veilige en maakt je minder kwetsbaar. Maar ik ben altijd dankbaar geweest aan alle schrijvers die hun ervaringen via hun boeken hebben gedeeld. Ervaringen van anderen kunnen ons inspireren, motiveren, helpen om moeilijkheden te doorstaan en meer energie en kracht uit onszelf te halen. Mijn idee om ooit een autobiografisch roman te schrijven, is geboren uit een veelvuldige belangstelling als ergens ter sprake kwam dat ik onder andere een ernstige ziekte heb overwonnen en twee bijna-doodervaringen heb overleefd. Zo ben ik begonnen aan mijn roman waar ik wil delen hoe ik ermee ben omgegaan en hoe ik ondanks alles volop van het leven kon genieten.  

Als ik ooit beslis om mijn roman uit te brengen, dan zal ik daarin mijn belangrijkste levenservaringen delen, waaronder dus mijn genezing. Maar nu deel ik een piepkleine preview uit mijn boek die betrekking heeft op de geboorte van mijn eerste dochter. Dit is ter gelegenheid van haar 21ste verjaardag.  

Mijn lieve dochter is vandaag 21 geworden. Dankbaar kijk ik terug naar de dag waarop zij geboren is, waar ze begonnen is en waar ze nu staat. De bevalling onder zware bombardementen overleefd met daarna een langdurig gevecht voor haar leven, de hel met haar ogen gezien gedurende vijf jaar in de erbarmelijke omstandigheden van de oorlog, en nog veel en veel meer. Zij is een voorbeeld dat je ondanks alle moeilijkheden en heftige periodes in je leven je nog steeds gelukkig kan voelen en van het leven kan genieten. Ik deel een piepkleine preview uit mijn toekomstige roman die ik misschien ooit uit ga brengen…

“Onderweg naar het kraamhuis horen we de geluiden van exploderende bommen en granaten steeds dichterbij. Er hangt een dikke zwarte wolk over de stad heen. Als we het kraamhuis naderen, zien we tot onze verbazing dat het gebouw grotendeels beschadigd is, blijkbaar door de hevige bombardementen van afgelopen nacht. We stappen uit en lopen naar binnen. Het gebouw lijkt verlaten te zijn en van binnen voor meer dan de helft geruïneerd. Er zitten grote gaten in de muren en in het dak. De vloer zit vol puin van gebroken bakstenen en het compleet beschadigde plafond. Er bungelt een groot stuk beton aan de muur in de doorgang. Gebukt proberen we eronderdoor te kruipen. Plotseling horen we een wanhopige kreet.
‘Er is iemand aan het bevallen. Dan moet hier iemand van het personeel zijn,’ zegt mijn moeder met een sprankje hoop. We lopen verder. Ik kan mij bijna niet meer verplaatsen van de pijn, maar probeer het vol te houden. We naderen de kamer - als je dat een kamer kan noemen gezien het ontbrekende dak - waar het geschreeuw vandaan komt en zien daar een vrouw op de vloer liggen met haar benen wijd. Zij is aan het bevallen. Tussen haar benen zit een jonge vrouw op haar knieën te helpen.
‘Is er niemand meer hier?’ vraagt mijn moeder haar.
‘Nee,’ zegt zij, terwijl zij de pasgeboren baby al in haar handen heeft, ‘iedereen is weg vanwege de bombardementen die vannacht hier in de buurt zijn begonnen. Deze vrouw die hier sinds gisteren lag, begon al te bevallen. Ik kon haar niet alleen laten. Maar ik ben geen arts en geen verloskundige, ik ben een verpleegster in opleiding. Ik heb geen ervaring met bevallingen. Maar volgens mij is het goed gegaan.’
Bij het zien van een enorme plas bloed en het hele beeld eromheen word ik duizelig. Ik probeer tegen de muur te leunen, maar mijn lichaam zakt langzaam naar beneden. Nu voel ik duidelijk dat de bevalling begint. Vanaf dat moment gaat alles in een ontiegelijke versnelling. Eerst voel ik een harde stenen vloer onder mijn lichaam, maar heel snel is dat gevoel weg. De heftige ongekende pijn overheerst alles. Niets kan mij langer afleiden. Zelfs de enorme bomexplosie ergens in de buurt en de vliegende granaatscherven door het gebouw heen, trekken mijn aandacht niet meer.
Ik voel dat deze immense pijn veel meer is dan de pijn die normaal bij de bevalling hoort. Misschien komt dat door de ziekte waar ik de hele zwangerschap mee heb geworsteld en waardoor mijn hele lichaam helemaal uitgeput is. Maar nu maakt het niet uit. Er is geen weg terug. Ik moet erdoorheen.
Mijn moeder probeert een dekentje dat ze snel uit de auto heeft gepakt, onder mijn lichaam te schuiven zodat ik niet op de harde, stoffige vloer blijf liggen. Er is geen mogelijkheid om op bed te gaan liggen omdat alle bedden die nog overgebleven zijn, beschadigd zijn door de bombardementen. Er zijn ook geen benodigdheden voor de bevalling. Maar daar maak ik mij niet druk om. Het enige wat mij nu bezighoudt, is de pijn die ik snel hoop kwijt te raken. Bizar dat deze pijn, ondanks de angstaanjagende, loeiende geluiden van ontploffende bommen en granaten, de angst voor de dood overtreft. Ik weet niet hoe lang het al duurt, maar voor mijn gevoel eeuwenlang. Steeds hoor ik de stemmen van mijn moeder en de jonge verpleegster om mij heen. Heel vaag zie ik dat mijn moeder de mouwen van haar bloes afscheurt en in haar handen opvouwt. Ik voel iets op mijn lichaam. Blijkbaar probeert zij mijn bloed ermee te deppen. Uiteindelijk hoor ik een geluid van een huilende baby. Het is zover. Uitgeput alsof ik ernstig gemarteld ben, geef ik mij over aan de laatste pijnaanvallen, maar kan niets meer volgen.
Ik schrap mijn keel en wil zeggen dat ik dorst heb, maar mijn droge mond weigert te bewegen. Ik kan me nog herinneren dat het drinkwater nu schaars en nergens te verkrijgen is. Alle waterleidingen zijn beschadigd. Kunnen ze niet wat sneeuw buiten pakken en in mijn mond stoppen? Ik droog uit.
Op een gegeven moment voel ik dat mijn moeder en de verpleegster mij proberen op te tillen. Blijkbaar willen ze hier snel weg voordat het hele gebouw instort. Alles draait om me heen en op dat moment voel ik dat ik bewusteloos raak. Wat daarna gebeurt, weet ik niet meer. Ik ben uitgeschakeld.”